ברענגט מיר די װעלט

 

ברענגט צוטראָגן דער פֿאַרנאַכט

מיר נאָנט צום האַרץ

די װעלט.

 

אַז מיר טוט װײ –  זע איך,

װי ס'ברײטע פּנים פֿון די פֿעלדער

װערט פֿײכט און טונקל.

 

מײן אומעט

הענגט-אַראָפּ פֿון אַלע בײמער,

און פֿאַלט נישט צו דער ערד –

 

כ'גיב זיך נאָך נישט אונטער.

 

װײל איך װײס דאָך:

כ'האָב אַ װײסן טאָג פֿאַרלױרן;

נאָר װאָס מיר האָט זיך הײנט געחלומט,

ברענט זיך אינצטער אין די הימלען.

אַלע בײמער זײנען רױט,

און מײן אומעט הענגט אַראָפּ

פֿון יעדן צװײגל,  –  

פֿאַלט נישט צו דער ערד.

 

אױפֿגעהױבן אין דער הײך

טראָגט אױף זײנע דינע הענט

דער פֿאַרנאַכט צו מיר אין האַרץ

די װעלט.

 

גײ איך איר אַנטקעגן.

מײנע שלײפֿן

זײנען איצטער

רױט װי גאָלד.

דאָס פּנים מײנס

איז בלאַס װי זילבער.

 

אַזױ גײ איך איר אַנטקעגן.

 

שטיקער פֿײער

לעקן האַסטיק

אַלע ברעגעס

פֿון די הימלען.

נאָר די ערד

ליגט. שװײגט. גלױבט נישט.

קאַלט איז זי, קאַלט.

 

און איך מיט מײן גרױסן אומעט

גײ דער גרױסער װעלט אַנטקעגן.

 

טױזנט װעגן ציען זיך

פֿאַר מײנע פֿיס, טױזנט װעגן

צעבראָכענע –

האַלב העל, האַלב טונקל,

 

און ערגעץ װײט אין יענעם װינקל

גײט אונטער שױן די זון,

גײט אונטער, אונטער

פּאַמעלעך, טריט בײ טריט, קױם װאָס זי גײט.

 

דער װײטיק דױערט אַזױ לאַנג.

 

פֿעלדער װערן בלאַס און מאָגער,

בײמער שטײען שױן בלוט-אָרים,

װײ איז מיר,

פֿון מײן שטערן פֿאַלן אַראָפּ

די אײנציקע קלײנע טראָפּנס גאָלד.

און איך דאַרף דאָך איצטער גײן

מקבל פּנים זײן די װעלט.

 

הינטער די ערשטע בײמער דאָרטן

ליגט זי שװאַך

אין די אָרעמס פֿון פֿאַרנאַכט

און לאָזט זיך פֿירן

צו מיר

אין האַרץ.

 

װײ איז מיר,

דער לאַנגער קנײטש אין מײנע באַקן

האָט אַזױ ערנסט זיך פֿאַרטיפֿט,

טיף און לײדיק,

װי אַ פֿרישער גרוב, װאָס װאַרט

אױף אַ בר-מינן.

װי זאָל איך אַנטקעגן גײן?

װאָס װעל איך איר זאָגן?

 

איך דערמאָן זיך:

מיר האָט זיך עפּעס הײנט געחלומט.

אַזאַ שײנע חלום,

שײן װי די װעלט,

װײט װי די װעלט.

 

טױזנט װעגן

ליגן שטיל,

טונקל, טונקל,

דאָך נאָך העל.

(שטאַרק מיד זײנען זײ און שלעפֿעריק,

נאָר ס'איז אַ שאָד איצט אײנצושלאָפֿן...)

טױזנט װעגן

װאַרטן שטום

בײ מײנע פֿיס.

און איך –

װײ איז מיר.

 

שװער זײנען מײנע טריט:

די ערד איז אָנגעלײגט מיט שאָטנס,

שטאַרע גרױסע שאָטנס ליגן,

װי ברודיק-גראָע געפּגרטע פֿערד.

שװער זײנען מײנע פֿיס.

װער װעט מיך פֿירן?

װער?

װינטן װײען.

יאָ, װינטן גײען,

נאָר נישט אין מײן װעג,

װיטנטן בלאָזן דעם לעצטן פֿונק

פֿון הימל אַראָפּ.

 

קאַלט װערט אױבן,

קאַלט װערט אױבן;

אַ טאָג איז פֿאַרברענט,

טרױערט מען אױבן,

עס ליגן די װאָלקן

שמוציקע ברױנע,

װי פֿאַרשרפֿהטע פֿערד.

 

כ'דערמאָן זיך: מײן חלום

האָט דאָרטן געפֿלאַמט.

 

נײן, איך געדענק נישט,

מיר איז שװער צו געדענקען.

אין די שלײפֿן איז שװער.

עס דריקט מיך דער הימל.

די ערד איז מיר שװער.

 

איך פֿאַל.

 

בײ מײן זײט

ליגן שאָטנס אױסגעצױגן,

לענען אָן

די װילדע גרױסע קעפּ

אױף מײן קלײנעם בוזעם.

 

נו, װײס איך:

די װעלט

איז שױן אַרײן צו מיר אין האַרץ

אַ פֿינצטערע.